Το εσωτερικό της κοιλιακής κοιλότητας περιβάλλεται από μια πολύ λεπτή μεμβράνη που ονομάζεται περιτόναιο. Ακριβώς πάνω από το περιτόναιο έχουμε τα μυικά τοιχώματα της κοιλίας. Αν για οποιοδήποτε λόγο αυτά τα τοιχώματα σε κάποιο σημείο τους εμφανίσουν ένα χάσμα τότε το περιτόναιο «γλιστράει» μέσα από αυτό το χάσμα και δημιουργεί ένα ψηλαφήτο εξόγκωμα σαν σάκο που ονομάζουμε κήλη. Ανάλογα με την περιοχή που δημιουργείται έχουμε και τις αντίστοιχες κήλες:

• βουβωνοκήλη
• ομφαλοκήλη
• επιγαστρική κήλη
• μηροκήλη
• μετεγχειρητική κήλη

Στη βουβωνική περιοχή αποτελεί το συχνότερο σημείο κηλών της κοιλίας χώρας καθώς εκεί  εντοπίζονται το 75 % των κηλών του κοιλιακού τοιχώματος.

Η βουβωνοκήλη συνήθως παρουσιάζεται σαν ένα φούσκωμα στην περιοχή των γεννητικών οργάνων και επειδή κυρίως αφορά τους άντρες, το φούσκωμα αυτό εντοπίζεται ακριβώς πάνω από τους όρχεις. Γίνεται πιο έντονο όταν βήχει κανείς ή σηκώνει  βάρος. Συνήθως υποχωρεί όταν ο ασθενής ξαπλώνει.

Τις περισσότερες φορές η βουβωνοκήλη δεν συνοδεύεται από πόνο παρά μόνο από φούσκωμα και αίσθημα βάρους.

Με τον χρόνο και με την μεγαλύτερη χαλάρωση των κοιλιακών τοιχωμάτων καθώς η κήλη μεγαλώνει μπορεί να εγκλωβιστεί στο εσωτερικό της, τμήμα λεπτού ή παχέως εντέρου. Συνήθως οι ασθενείς με μια κίνηση με τα δαχτυλά τους μπορούν να σπρώξουν το έντερο πάλι μέσα στην κοιλιά. Αυτή η κήλη ονομάζεται ανατασσόμενη.

Με τα χρόνια αν μια κήλη δεν αντιμετωπιστεί μπορεί να δημιουργηθούν συμφύσεις ανάμεσα στον σάκο της κήλης και το περιεχόμενο της π.χ λεπτό έντερο οπότε και ο ασθενής δεν μπορεί πλέον να την « βάλει » μέσα.  Αυτή η κήλη ονομάζεται μη ανατασσόμενη.

Σ’ ένα μικρό ποσοστό ασθενών η βουβωνοκήλη μπορεί να παρουσιάσει περίσφιξη του περιεχομένου της. Το έντερο εγκλωβίζεται, στραγγαλίζονται τα αγγεία που το αιματώνουν και μπορεί μέσα σε λίγες ώρες να νεκρωθεί.

Τα συμπτώματα είναι έντονος πόνος και ευαισθησία στην περιοχή που πολλές φορές συνοδεύεται από ναυτία και εμετό. Δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί χωρίς να το καταλάβουμε.

Το συντομότερο δυνατό θα πρέπει να επισκεφτούμε έναν  χειρουργό καθώς αν η παραπάνω διαδικασία είναι ακόμη σε αρχικό στάδιο υπάρχει περίπτωση να μπορέσει ο χειρουργός να απελευθερώσει το έντερο χωρίς να χρειαστεί να γίνει  εντερεκτομή. Σε αντίθετη περίπτωση γίνεται εκτομή του νεκρωμένου τμήματος του εντέρου με σκοπό ν’αποφευχθεί η επαπειλούμενη περιτονίτιδα.

Η θεραπεία όλων των ειδών των κηλών είναι ΜΟΝΟ χειρουργική. Από τη στιγμή που τα τοιχώματα θα χαλαρώσουν και θα προβάλει η κήλη δεν υπάρχει τρόπος ν’ αντιστρέψουμε τη διαδικασία.

Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης κατά την διάρκεια της άσκησης επιτείνει την προβολή του σάκου της κήλης παρά την σύσφιξη των κοιλιακών τοιχωμάτων. Δηλαδή με απλά λόγια η κήλη μας θα μεγαλώσει. Επιπλέον, επειδή η σύσφιξη των κοιλιακών τοιχωμάτων οδηγεί και στη μείωση του χάσματος από το οποίο «βγήκε», η κήλη  γίνεται πια δύσκολο να «μπει» ξανά μέσα αυξάνοντας τον κίνδυνο επιπλοκών!

Δεν πρέπει να περιμένουμε να βιώσουμε τον οξύ πόνο της περίσφιξης της κήλης για ν’ αποφασίσουμε να πάμε στον ιατρό μας.

Τότε κινδυνεύουμε να είμαστε στην κατηγορία εκείνων των ασθενών που χειρουργούνται για τις επιπλοκές της κήλης και όχι για την ίδια την κήλη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει και η ιδανική τεχνική για την αποκατάσταση των τοιχωμάτων. Είναι κοινή πρακτική να μην τοποθετείται πλέγμα στο χάσμα της κήλης σ΄ένα μολυσμένο χειρουργικό περιβάλλον ύστερα από μια εντερεκτομή γιατί ο κίνδυνος επιμόλυνσης του πλέγματος είναι τεράστιος.

Η αποκατάσταση της βουβωνοκήλης είναι μια εγχείρηση που πρέπει να γίνεται εν ψυχρώ και ιδανικά ποτέ σε οξεία βάση.

Οι παλαιότερες γενιές χειρουργών προσπαθούσαν να διορθώσουν το χάσμα των μυικών τοιχωμάτων με πολύπλοκες τεχνικές συρραφής των τοιχωμάτων  μεταξύ τους. Παρά τις διάφορες τεχνικές οι οποίες είχαν το χαρακτηριστικό της συμπλησίασης των τοιχωμάτων υπό μεγάλη τάση (tension techniques) το πρόβλημα της επανεμφάνισης της κήλης ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό δηλαδή που οι χειρουργοί ονομάζουμε υποτροπή, παρέμενε σε πολύ υψηλό ποσοστό.

Την τελευταία δεκαετία πρακτικά όλοι οι χειρουργοί χρησιμοποιούν διάφορα πλέγματα για να ενισχύσουν και ν’ αποκαταστήσουν το χάσμα των τοιχωμάτων χωρίς τάση αλλά με απλή συμπλησίαση μέσω του πλέγματος (tension free techniques). Η κατάλληλη τεχνική στην τοποθέτηση πλέγματος οδηγεί σε ποσοστά υποτροπής <1%.

Τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα πλέγματα στην αποκατάσταση της βουβωνοκήλης είναι πλέγματα πολυπροπυλενίου. Η ιδιότητα του πλέγματος ως ξένου σώματος δρά ευεργετικά καθώς ο οργανισμός αντιδρά με μια έντονη φλεγμονώδη αντίδραση εναντίον του και το ενσωματώνει στην απονεύρωση δημιουργώντας ένα στέρεο τοίχωμα. Λειτουργεί ακριβώς όπως το ατσάλινο πλέγμα που οπλίζει και ενισχύει το μπετόν στις κατασκευές.

Η πιθανότητα επιμόλυνσης του πλέγματος είναι < 1%.

Κατά την σύγχρονη  ανοιχτή μέθοδο αφού γίνει μια τομή 5-7 εκ στο δέρμα στη συνέχεια ανοίγεται η απονέυρωση του έξω λοξού κοιλιακού μυός.

Αφού αναγνωριστεί  διαχωρίζεται και αποκολλάται ο σάκος της κήλης από τον σπερματικό πόρο και τα αγγεία του.

Μετά την απολίνωση και ανάταξη του σάκου τοποθετείται πλέγμα  πάνω ακριβώς από το αδύνατο σημείο του τοιχώματος και το οποίο καθηλώνεται με ραφές στον βουβωνικό σύνδεσμο προς τα κάτω και την απονεύρωση του έσω λοξού κοιλιακού μυός προς τα πάνω.

Τέλος με ραφές κλείνουμε την κομμένη απονεύρωση του έξω λοξού κοιλιακού μυός.

Η τεχνική αυτή εξασφαλίζει αν γίνει σωστά ένα καλό αποτέλεσμα σε σχέση με την υποτροπή.

Έχει τα μειονέκτηματα της :

• διατομής των μυών για να τοποθετηθεί το πλέγμα
• μικροκακώσεων του σπερματικού πόρου και των αγγείων του και τέλος
• μετεγχειρητικό πόνο και πολύ αργή επάνοδο σε πλήρη άσκηση ( μετά το 6μηνο)

Η Λαπαροσκοπική – Ρομποτική μέθοδος έχει τα παρακάτω πλεονεκτήματα συγκρινόμενη ακόμα και με την πιό σύγχρονη τεχνική της ανοιχτής μεθόδου.

   1.  Άμεση  επάνοδος στην εργασία και τις καθημερινές δραστηριότητες από την επόμενη κιόλας ημέρα. Με την λαπαροσκοπική-ρομποτική  μέθοδο ο ασθενής μπορεί να επιστρέψει σε βαριά χειρωνακτική εργασία σε 1ο μόλις ημέρες !

Υπάρχει μια  μεγάλη διαφορά σε σχέση με την κλασική ανοιχτή τεχνική και τις παραλλαγές της ακόμα και αν ο χειρουργός καταφέρει να κάνει την κήλη ανοιχτά με μικρή τομή. Στην Λαπαροσκοπική – Ρομποτική μέθοδο το πλέγμα τοποθετείται πίσω από το χάσμα δηλαδή την τρύπα του τοιχώματος και όχι μπροστά πάνω στους μυς. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αύξηση της πίεσης όχι μόνο δεν θέτει σε κίνδυνο την θέση του πλέγματος, αντιθέτως το βοηθάει  «κολλώντας » το ακόμα καλύτερα στο τοίχωμα. Το πλέγμα τοποθετείται όπως  ένα μπάλωμα σε μια ρόδα αυτοκινήτου. Ιδανικά από την μέσα πλευρά της τρύπας. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με την κλασική ανοιχτή μέθοδο κατά την οποία κάθε αύξηση της πίεσης «τεντώνει» το πλέγμα πάνω στις ραφές των μυών.

   2.  Απουσία μετεγχειρητικού πόνου καθώς  δεν γίνεται χειρουργική  κακοποίηση των ιστών.

   3.  Τέλειο αισθητικό αποτέλεσμα καθώς μετά από 2-3 μήνες οι τομές της λαπαροσκοπικής-ρομποτικής μεθόδου σχεδόν δεν φαίνονται.

Η ρομποτική χειρουργική είναι η εξέλιξη της λαπαροσκοπικής χειρουργικής. Αποτελεί την τεχνολογική επιτομή της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής. Το ρομποτικό σύστημα Da Vinci ήταν το πρώτο σύστημα το οποίο πήρε άδεια από το FDA το 2000. Καταχρηστικά χρησιμοποιείται ο όρος ρομπότ καθώς δεν υπάρχουν αυτοματισμοί σύμφωνα με τις αρχές της ρομποτικής επιστήμης. Το σύστημα Da Vinci δεν προγραμματίζεται να κάνει κάποια συγκεκριμένη λειτουργία την οποία και εκτελεί μόνο του. Το Da Vinci αποτελεί στην πραγματικότητα τον μεταφραστή των κινήσεων του χειρουργού σε πραγματικό χρόνο. Είναι ο ενδιάμεσος που παρεμβάλλεται ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή χωρίς όμως τη δυνατότητα προγραμμματισμού κίνησης ή λειτουργίας. Ο χειρουργός χειρουργεί δια του ρομπότ.